حدیثی گهربار در نقد صوفیگری؛
امام علی النقی - علیه السلام - اصحاب خود و دیگر مسلمانان را از معاشرت و همنشینى با صوفیان بر حذر داشته بود زیرا آنان سرچشمه گمراهى و ضلالت هستند و با اظهار پارسایى و تقدس مآبى به فریب و گمراهى ساده لوحان بر مى خیزند.
امام بر دورى و جدایى از صوفیان بشدت تاءكید داشت . حسین بن ابى الخطاب نقل مى كند: نزد امام هادى در مسجد النبى بودم كه گروهى از اصحاب حضرت از جمله ابوهاشم جعفرى كه مردى سخندان و مورد احترام امام بود وارد شدند و در همان هنگام عده اى از صوفیان وارد مسجد شده گوشه اى نشستند و به گفتن اوراد خود و تكبیر و تهلیل پرداختند، حضرت رو به اصحاب كرده فرمودند:
«به این فریبكاران و هم پیمانان شیطان و ویرانگران بنیادهاى اسلام توجه نكنید آنان براى آسایش جسم ، پارسایى مى كنند و شب زنده دارى آنان براى به دست آوردن طعام هاى چرب و شیرین است ، عمرى را به سختى مى گذرانند تا آنكه فرصتى یافته به گناهكارى بپردازند، گرسنگى مى كشند تا آنكه به خوان هاى رنگین دست یابند، ذكر آنان فقط براى فریب مردم است و جلب قلوب احمقان ، سادگان را شیفته خود ساخته بار خود را بر دوش آنان مى نهند و آنان را در چاه هاى گمراهى مى اندازند، اوراد آن ، رقص و كف زدن است و ذكرشان نغمه و آوازه خوانى ، جز بى خردان و افراد گول خورده كسى از آنان پیروى نمى كند و متاع آنان جز در بازار احمقان فروشى ندارد، هر كسى به دیدار و زیارت زنده یا مرده آنان برود مانند آن است كه به زیارت شیطان و بت پرستان رفته باشد و هر كه به آنان یارى رساند در حقیقت به ابوسفیان ، معاویه و یزید یارى كرده است ...».
یكى از حاضران پرسید: « اگر چه به امامت شما معتقد و معترف باشد؟ » امام او را از ادامه این گونه توهّمات بر حذر داشته با بیانى قاطع فرمود:
« این تصوّرات را از خود دور كن ، هر كس به امامت و حق ما معترف باشد بر خلاف رضاى ما گام بر مى دارد، آیا نمى دانى آنان پست ترین طایفه صوفیه هستند و همه فرق صوفیه مخالف ما مى باشند و طریقت آنان با ما مغایر است ، آنان نصارى یا مجوس این امت هستند و همیشه در تلاشند تا چراغ برافروخته خدایى را با دهان خود خاموش كنید هر چند خداوند پرتو افشانى چراغ توحید را على رغم خواست كافران ، تضمین كرده است ...»
امام در سخنان خود بر بطلان روش صوفیان و بى دینى آنان با توجه به صفات و رفتارشان چند نكته را بیان مى فرماید:
1 - آنان در فریفتن و گمراه كردن مردم هم پیمان شیطان هستند.
2 - با بدعت هاى خود و آوردن شیوه هایى مغایر روح اسلام و شریعت درصدد ویرانگرى پایه هاى این دین مبین برآمدند.
3 - زهد آنان ریایى است و براى راحت طلبى و جلب منافع مادى مى باشد.
4 - شب زنده دارى و اظهار تقدّس آنان براى رضاى خدا و انجام عبودیت حضرتش نیست بلكه دام نیرنگى است براى صید مردم و به دست آوردن اموال آنان .
5 - اوراد آنان ، اوراد عبادى نیست بلكه رقص و پایكوبى است زیرا از قلبى كه معتقد به خداست برنخاسته است و دعاهاى آنان ترانه و آواز است زیرا از روح اخلاص و طاعت خداوند خالى است و كالبدى است بى جان .
6 - آنكه مهار خرد و اختیار خود را در دست دارد به دنبال این دغلان نمى رود، لیكن ساده لوحان ، افراد نادان و بى خردان كه قدرت تشخیص ندارند در زمره پیروان آنها قرار مى گیرند.
امام علی النقی - علیه السلام - اصحاب خود و دیگر مسلمانان را از معاشرت و همنشینى با صوفیان بر حذر داشته بود زیرا آنان سرچشمه گمراهى و ضلالت هستند و با اظهار پارسایى و تقدس مآبى به فریب و گمراهى ساده لوحان بر مى خیزند.
امام بر دورى و جدایى از صوفیان بشدت تاءكید داشت . حسین بن ابى الخطاب نقل مى كند: نزد امام هادى در مسجد النبى بودم كه گروهى از اصحاب حضرت از جمله ابوهاشم جعفرى كه مردى سخندان و مورد احترام امام بود وارد شدند و در همان هنگام عده اى از صوفیان وارد مسجد شده گوشه اى نشستند و به گفتن اوراد خود و تكبیر و تهلیل پرداختند، حضرت رو به اصحاب كرده فرمودند:
«به این فریبكاران و هم پیمانان شیطان و ویرانگران بنیادهاى اسلام توجه نكنید آنان براى آسایش جسم ، پارسایى مى كنند و شب زنده دارى آنان براى به دست آوردن طعام هاى چرب و شیرین است ، عمرى را به سختى مى گذرانند تا آنكه فرصتى یافته به گناهكارى بپردازند، گرسنگى مى كشند تا آنكه به خوان هاى رنگین دست یابند، ذكر آنان فقط براى فریب مردم است و جلب قلوب احمقان ، سادگان را شیفته خود ساخته بار خود را بر دوش آنان مى نهند و آنان را در چاه هاى گمراهى مى اندازند، اوراد آن ، رقص و كف زدن است و ذكرشان نغمه و آوازه خوانى ، جز بى خردان و افراد گول خورده كسى از آنان پیروى نمى كند و متاع آنان جز در بازار احمقان فروشى ندارد، هر كسى به دیدار و زیارت زنده یا مرده آنان برود مانند آن است كه به زیارت شیطان و بت پرستان رفته باشد و هر كه به آنان یارى رساند در حقیقت به ابوسفیان ، معاویه و یزید یارى كرده است ...».
یكى از حاضران پرسید: « اگر چه به امامت شما معتقد و معترف باشد؟ » امام او را از ادامه این گونه توهّمات بر حذر داشته با بیانى قاطع فرمود:
« این تصوّرات را از خود دور كن ، هر كس به امامت و حق ما معترف باشد بر خلاف رضاى ما گام بر مى دارد، آیا نمى دانى آنان پست ترین طایفه صوفیه هستند و همه فرق صوفیه مخالف ما مى باشند و طریقت آنان با ما مغایر است ، آنان نصارى یا مجوس این امت هستند و همیشه در تلاشند تا چراغ برافروخته خدایى را با دهان خود خاموش كنید هر چند خداوند پرتو افشانى چراغ توحید را على رغم خواست كافران ، تضمین كرده است ...»
امام در سخنان خود بر بطلان روش صوفیان و بى دینى آنان با توجه به صفات و رفتارشان چند نكته را بیان مى فرماید:
1 - آنان در فریفتن و گمراه كردن مردم هم پیمان شیطان هستند.
2 - با بدعت هاى خود و آوردن شیوه هایى مغایر روح اسلام و شریعت درصدد ویرانگرى پایه هاى این دین مبین برآمدند.
3 - زهد آنان ریایى است و براى راحت طلبى و جلب منافع مادى مى باشد.
4 - شب زنده دارى و اظهار تقدّس آنان براى رضاى خدا و انجام عبودیت حضرتش نیست بلكه دام نیرنگى است براى صید مردم و به دست آوردن اموال آنان .
5 - اوراد آنان ، اوراد عبادى نیست بلكه رقص و پایكوبى است زیرا از قلبى كه معتقد به خداست برنخاسته است و دعاهاى آنان ترانه و آواز است زیرا از روح اخلاص و طاعت خداوند خالى است و كالبدى است بى جان .
6 - آنكه مهار خرد و اختیار خود را در دست دارد به دنبال این دغلان نمى رود، لیكن ساده لوحان ، افراد نادان و بى خردان كه قدرت تشخیص ندارند در زمره پیروان آنها قرار مى گیرند.